Τρίτη 22 Μαΐου 2012

πολιτική και υπευθυνότητα... μια αιώνια ουτοπία!

Εξηγούμαι από την αρχή... 
αντικειμενικός δεν είμαι... 
κανένας ενήλικας δεν είναι...
όλα όσα βλέπουμε, τα κρίνουμε πάντα κάτω από το πρίσμα τον χιλιάδων επιρροών, εμπειριών και απόψεων που έχουμε διαμορφώσει, στην πορεία της ζωής μας.
Συμπέρασμα...
ΚΑΝΕΝΑΣ δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια... απλά κάποιοι άνθρωποι μπορούν να δουν μέσα σε μια πραγματικότητα, πολλαπλές αλήθειες, να τις αξιολογήσουν, να τις κρίνουν και - αν είναι σώφρονες - να αφομοιώσουν κάποιες που θεωρούν ουσιαστικές. 

και αφού εξηγήθηκα, πάμε στο προκείμενο...

Έχοντας ανέκαθεν μια αριστερή ματιά στην θεώρηση των κοινωνικοπολιτικών πιστεύω μου (αν και  για μένα, δεν υπάρχουν  πλέον αυτοί οι διαχωρισμοί) , μετά τις τελευταίες εκλογές, πίστεψα πως ήρθε επιτέλους η ώρα να δοκιμαστούν στον στίβο της πραγματικής πολιτικής, όλα όσα έχουν ειπωθεί τόσα χρόνια μόνο ως θεωρίες και φωνές.
Αν δούμε το θέμα αποστασιοποιημένα, ο ΣΥΡΙΖΑ καρπώθηκε ένα μεγάλο μέρος της ελπίδας και της οργής κάποιων ανθρώπων, που πιστεύουν ότι η υπάρχουσα πολιτική δε βγάζει πουθενά. Είτε επειδή έτσι πιστεύουν, είτε επειδή απλά έχασαν τη βόλεψη τους.
Όταν γίνεσαι αποδέκτης τέτοιας "εντολής", οφείλεις να τη διαχειριστείς συνετά... και λέγοντας συνετά εννοώ οτι πρέπει να αποδείξεις ότι πάνω απ'όλα πατάς στη γη, αντιλαμβάνεσαι τις συνθήκες και προσπαθείς να εφαρμόσεις αυτά που πιστεύεις, με πολιτικές και διαλεκτική, όχι με κορώνες επανάστασης. Η αλαζονεία της δύναμης είναι άτιμο πράμα και το πως τη διαχειρίζεται ο καθένας, είναι ένα πρώτο βασικό δείγμα των προθέσεων αλλά και των ικανοτήτων του. 
Το συμπέρασμα από την πρώτη εδώ και δεκαετίες ευκαιρία, ενός αριστερού σχηματισμού, να πάρει την μπάλα στα χέρια του και να αποδείξει τι μπορεί να κάνει, ήταν αρχικά τουλάχιστον απογοητευτικό.

Για να το κάνω πιο παραστατικό.....
...είναι σαν να σου την πέφτει σε ένα μπαρ, μια καυτή γκόμενα, κι εσύ αντί να προσπαθήσεις να την ψήσεις για να την κερδίσεις και να την πας σπίτι σου, αρχίζεις να χοροπηδάς χαζοχαρούμενα, φωνάζοντας ..."τι γκομενάρα μου έκατσε...πωωωωω πω τι θα της κάνω μόλις τη ρίξω, θα της πετάξω τα μάτια έξω, θα αυτό... θα το άλλο... κάτι τέτοιες εγώ τις σκίζω κτλ κτλ"...
...ειλικρινά ποιες νομίζεις ότι είναι οι πιθανότητες να βρίσκεται ακόμα δίπλα σου, μόλις σταματήσεις να χοροπηδάς;;;;

Η πολιτική εκτός από θέσεις, πιστεύω και ιδεολογίες, εμπεριέχει και το στοιχείο του ρεαλισμού και της πραγμάτωσης των λεγομένων. Ο χειρισμός και ο τρόπος εφαρμογής των θέσεων ενός πολιτικού σχηματισμού είναι εξίσου αν όχι σημαντικότερος από τις ίδιες τις θέσεις. Καλώς ή κακώς, στην πολιτική ο μόνος τρόπος να εφαρμοστούν ΟΛΑ όσα έχει προγραμματικά δηλώσει ο οποιοσδήποτε, είναι το πραξικόπημα... κι αυτό γιατί στην σκληρή πραγματικότητα, κάθε εξουσία πρέπει να εφαρμόσει τις θέσεις της ισορροπώντας ανάμεσα σε συγκρουόμενα συμφέροντα διαφόρων κοινωνικών ομάδων, στην τυφλή πολλές φορές αντίθεση της αντιπολίτευσης, στις πιέσεις από ισχυρές τρίτες χώρες, στις μεταβαλλόμενες οικονομικές και πολιτικές παγκόσμιες ισορροπίες, αλλά και σε εναλλακτικές προτάσεις και θέσεις, μέσα στον ίδιο τον κυβερνητικό χώρο (πολύ περισσότερο αν πρόκειται για κυβέρνηση συνεργασίας).

Η χρησιμοποίηση τακτικών διαδήλωσης και πεζοδρομίου, μέσα στους χώρους άσκησης πολιτικής, το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι συνεχείς συγκρούσεις και ακυβερνησία. Δεν μπορείς να πείσεις τους πολίτες απλά επειδή φωνάζεις δυνατά και χτυπάς με μίσος το χέρι στο τραπέζι... Καλά όλα αυτά αλλά για να κυβερνήσεις χρειάζονται θέσεις και επιχειρήματα, και το μόνο που ακούω εδώ και μέρες από τα στελέχη του νέου "ελπιδοφόρου" κινήματος του ΖΥΡΙΖΑ, είναι λαϊκίστικες ασάφειες για εσωτερική κατανάλωση και τακτικές πόκερ με τη διεθνή πραγματικότητα. Και το πιο απογοητευτικό από όλα, είναι ότι ένα κίνημα που θεωρητικά πρεσβεύει την πρόοδο, την πολυσυλλεκτικότητα και την ανανέωση, κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες με τη ρητορική του, να αποπνέει την μπόχα της συντήρησης και της στασιμότητας και της προσκόλλησης στον τυφλό δίχως έλεγχο κρατισμό, που κατέφαγε τα σωθικά μας εδώ και 3 δεκαετίες. Ας μην απορούμε λοιπόν για τα δημοσκοπικά άλματα του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πολύ απλά άρχισε να συσπειρώνει όλη την σαπίλα του παλιού (;) συστήματος που έχασε το γλειφιτζούρι που κρατούσαν οι ΓαλαζοΠράσινοι και που τώρα βλέπει μια δεύτερη ευκαιρία για να το γλείψει, με τη μορφή της αριστερής μεταρρύθμισης (...my ass) του Αλέξη.

Και ας περάσουμε τώρα γρήγορα γρήγορα...
στο αντίπαλο δέος...
το νέο ελπιδοφόρο χριστιανο-εθνικο-πατριωτικο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς σας...
τον μεγαλύτερο κεντροδεξιό συνονθύλευμα της μεταπολίτευσης...
την ΝΔ_  (...βοήθεια μας!)

η ανάλυση θα είναι σύντομη και περιεκτική...

Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά, ένα κόμμα και έναν άνθρωπο, ο οποίος συνειδητά και με σαφήνεια, επανέφερε τον αριστερό-κομμουνιστικό κίνδυνο, μετά από 60 χρόνια, ως επιχείρημα εξουσίας. Έναν πολιτικό που επισήμως κάλεσε τον κάθε τυχοδιώκτη να "συστρατευθεί" μαζί του με αντάλλαγμα, ένα έδρανο ή κάποιο μελλοντικό θώκο (...και εκ του αποτελέσματος διαπιστώνουμε, ότι δεν είναι λίγοι οι πρόθυμοι να δώσουν την ευκαιρία, σε έναν αποδεδειγμένα αφερέγγυο πολιτικό, να πραγματοποιήσει ένα παιδικό του γινάτι).
Το "μεγάλο (κεντρο)δεξιό μέτωπο" που ο ίδιος επιδιώκει να δημιουργήσει για να "σώσει" τη χώρα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αποτυχημένη μετάλλαξη της άκρατης συντήρησης και η επιτομή της λογικής "κάνω τα πάντα για να μην νικήσει ο απέναντι". Καινοτομία μηδέν, όραμα μηδέν, νέα πρόσωπα και ιδέες μηδέν...

Και κάπου εκεί... χαμένος ανάμεσα στην φωνακλού αριστερή συντήρηση και την ύπουλη δεξιά συντήρηση, αναζητώ να βρω τους λογικούς ανθρώπους. Τους πρόθυμους να λερωθούν, προσπαθώντας να δημιουργήσουν χωρίς κομματικές δεσμεύσεις και ταμπέλες, χωρίς πολλά λόγια και φώτα. Τους πρόθυμους να συνδιαλλαγούν και να συζητήσουν εποικοδομητικά με την κοινωνία και τους "απέναντι" με σκοπό το κοινό καλό. Κάτι βλέπω αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι αρκετο...

Διατηρώ την ελπίδα, ότι - όπως είπα και στην αρχή - δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια και πως η πραγματικότητα θα με διαψεύσει.
Ωστόσο, στα 36 μου έχω πλέον σιχαθεί τα μεγάλα λόγια και τους μεσσίες...
...θέλω ταπεινούς ανθρώπους και μεγάλες πράξεις.


Τελειώνω με μια σκηνή από την παρεξηγημένη ταινία "Demolition Man".
Σε μια μελλοντική κοινωνία όπου όλα είναι πεντακάθαρα, καθωσπρέπει, τα φαγητά υγιεινά και δεν υπάρχει πλέον έγκλημα και φόνος... και αφού προηγήθηκε μια μίνι επανάσταση κάτι πενταβρώμικων περιθωριακών που ζούσαν στους υπονόμους και έτρωγαν κρέας και σαβούρες.... ο πρωταγωνιστής Συλβέστρος Σταλόνης (John Spartan) προσπαθώντας να δείξει στους δυο αρχηγούς πως μπορούν να συνεχίσουν μαζί, συμμετέχει στην παρακάτω στιχομυθία...
(τα αγγλικά το κάνουν πιο δραματικό)



Chief George Earle: [confused;takes off his glasses]  What will we do? How will we live?
Edgar Friendly:  I tell you what we're do. We're all gonna go out drinking, get shit-faced and paint the town, literally. I mean graffiti, slogans. It'll be a blast
John Spartan:  Whoa, Whoa. I'll tell you what you're gonna do...
John Spartan:   [to Chief Earle] Why don't you get a little dirty?
John Spartan:   [to Edgar] You a lot cleaner
John Spartan:   And somewhere in the middle... I don't know. You'll figure it out!